For once: cheer for the Greek

Daar zijn we dan! Veilig en wel. En hóe! Prachtig zeg, om al die verschillende landschappen te zien vanuit het vliegtuig. Van groene bossen tot bruine, dorre vlaktes. Van ruwe rotswanden tot prachtig gepiekte bergen. Heel mooi. En dan nog de overgang van het vaste land naar zee. Erg mooi.

Op het moment dat ik vanuit het vliegtuig naar de wereld kijk, besef ik hoe klein we eigenlijk zijn. En dan is het geweldig om je te bedenken dat God een ieder van ons ziet en kent. Terwijl Hij nog hoger troont. Ik zie alleen de velden en de akkers, in vierkante blokken verdeeld. De mens kan ik niet zien. Maar God wel. Heel bijzonder. Om maar te spreken van een extra dimensie aan deze trip: een geestelijke vlucht.

Het vliegen zorgt voor een aantal ‘aah’ en ‘ooh’-momentjes. Het meest vreemde is toch echt het vliegtuig geweest dat onder ons door vloog. Het lijkt alsof er millimeters tussen zit, maar de piloot zal vast beter weten. Verder zijn we niet van de radar verdwenen, zoals het Turkse militaire vliegtuig vandaag. Toch raar om je te bedenken dat het vliegtuig voor de Syrische kust verdwenen is. En waar zitten wij? Juist. Redelijk vlakbij de Syrische kust. Om maar van doemdenken te spreken.

Na ongeveer vier uur vliegen bereiken we Cyprus. Massa’s wolken maken de meest mooie vormen boven het eiland. Ik moet denken aan de film Aladin, want daar komt precies zo’n wolk in voor waar ze dan ‘A whole new world’ zingen. Leuk.

Als we, na een dollemansrit in de taxi, het hotel bereiken, blijkt er iemand gebeld te hebben voor ons. Een ene ‘Niekjolas’. Nee, geen idee. Maar we praten verder. Even komt de gedachte bij me op dat ‘Niekjolas’ ‘Nieko’ zou kunnen zijn. Maar nee… zou het? Pas wanneer de Cyprioot achter de balie vertwijfeld de naam ‘Fokjema’ uitspreekt, veer ik op. “Fokkema! You mean Fokkema! That’s my boyfriend!” Ja, ik ben vrolijk. De Cyprioot legt uit dat de heer Nieko Fokkema graag wilde weten of ik veilig aangekomen was. De schat.

Na een dollemansrit met de taxi, is het tijd voor een busritje naar de supermarkt. We snakken naar water en ook ijs zal niet verkeerd zijn. Helaas lijken de bussen ook geen verantwoordelijkheidsgevoel te dragen voor haar passagiers, dus ik zou bijna de grond kussen bij het bereiken van de Lidl. Maar ook een bezoek aan de supermarkt blijkt avontuurlijk, als blijkt dat de securityman ons continu in de gaten houdt en we een overload aan spullen in de kar hebben liggen. Het sjouwen met de boodschappen was niet om aan te zien, ben ik bang. En bij deze wil ik de Cypriotische dame die ik een schram bezorgd heb mijn excuses maken voor mijn lompheid met een koffer vol potjes Italiaanse saus en ander glaswerk.

Vanavond kijken we de wedstrijd Duitsland-Griekenland mee met onze knuffel Cyprioot, a.k.a. zeer behulpzame baliemedewerker, en zullen we voor één keer juichen voor de Grieken. Hoewel we allemaal beter weten en nu al een uitslag kunnen voorspellen van 4-2 voor ons buurland.