Cyprioten lopen een blauwtje, wij blunderen

Vrijdag
Voor het eerst moeten we de wekker zetten. Tot nu toe werden we zo nu en dan wakker gebruld door Lianne, maar vandaag worden we allemaal wakker van de wekkergeluiden die niemand wil horen. Er staat een interview gepland om elf uur. En aangezien we van tevoren niet weten of de bus wel komt opdagen, moeten we wat vroeger zijn.

Geen beter begin van een dag dan een begin met een goed ontbijt. Van de vier half verrotte messen is een mes echt aan het eind van zijn Latijn. Lianne, zo fris en fruitig als elke ochtend, vindt het een goed idee als we om een nieuw mes gaan vragen. Nog voor ze uitgesproken is, staat ze op en loopt ze onze knuffelcyprioot tegemoet. Hij komt terug met drie messen en zegt met een grijns: ‘Now you can pick one yourself.’ Ja, we wanen ons bijna in een vijfsterren hotel.

Om half elf staan we al voor de deur van het John Calvin Center in Larnaca, waar we ons interview zullen hebben met Victor Atallah. Hij is de oprichter van de organisatie MERF en hij is ook dominee. Het is snikheet en we verlangen naar water. Maricris, Mariëlle en Evelien kiezen voor thee, maar Lianne vult haar beker gretig met water uit een watermachine. Na twee slokken kijkt ze even om zich heen. Dan gooit ze zonder pardon het water weer weg. Het smaakt naar aarde. Als we later een wc-bezoek brengen, hangt daar een bordje met de tekst: ‘save water’.

Het interview met Victor Atallah is erg interessant en we praten bijna twee uur door over mooie onderwerpen. Hij stelt voor dat we zondag naar de dienst komen die in het Engels gevoerd wordt. Hij wil ons zelfs wel ophalen, zodat we niet met de taxi hoeven. Deal.

’s Avonds gaan we uit eten. Nadat we drie keer op en neer lopen om te kijken wat een leuk restaurantje is, gaan we toch zitten bij het eerste restaurant dat we tegenkwamen. Dat hadden we beter niet kunnen doen.

We bestellen eerst ‘garlic bread’. Aangezien onze vriendjes ver van ons zijn en we verder toch met niemand hoeven te praten dan alleen met elkaar, vinden we de knoflook geen probleem. De vrouwelijke ober zet ons brood voor dat ons bekend voor komt. Het is droog brood wat we dezelfde dag voor een euro in de supermarkt hebben gekocht. Daarnaast is er geen enkel spoor of reuk van knoflook te herkennen en zitten er boterkuipjes bij de droge stoet. Lianne stelt voor om het maar weer te gaan vragen (of klagen…). De vrouw lacht ons min of meer uit en vertelt dat het een traditie is om eerst dit brood voor te schotelen. Het is gratis. En het ‘garlic bread’ komt nog.

Dit is het begin van een melige avond. Lianne bekijkt de vrouw nog eens goed en zegt dan: ‘die vrouw heeft echt een prethoofd. Ik denk dat ze lesbisch is. Maar ja, dat vind ik toch niet zo gek als je ziet met wat voor een man ze moet werken.’ Gelukkig kan ze geen Nederlands.

Het uiteindelijke ‘garlic bread’ valt wat tegen en smaakt eigenlijk nergens naar. Daarom wachten we met smart op ons hoofdgerecht, terwijl we aan de lopende band de muggen wegmeppen die zeurend om ons heen zoemen. Mariëlle wordt er zo nu en dan wat agressief van.

Daar komt dan eindelijk het hoofdgerecht. Maar ook dat blijkt een domper. Frites die van ellende naar beneden gaan hangen wanneer je ze vastpakt. Groenten waarvan Lianne denkt dat ze van de IKEA komen, omdat ze van plastic lijken. Evelien heeft spaghetti bolognese besteld. Wanneer het bord voor d’r neus gezet wordt, zijn het droge slierten met bovenop drie korreltjes gehakt die lijken op pens. We moeten maar dankbaar gebruik maken van de vliegjes, vindt Lianne. Dat is tenmninste wat extra vlees. Drie spaghettislierten later gaat Evelien maar over op de slaphangende frites van Lianne, die zelf met een vork klagend aan het porren is in haar ‘worsie’, kip en varken. En dat noemen ze dan mixed grill.

Na het begin van de avond, die om te huilen was, is het tijd om ons verdriet weg te drinken. En wel bij de cocktailbar. We hebben twintig euro meegekregen van onze begeleider in Nederland. Hij vond dat we op zijn kosten maar even moesten gaan genieten van een lekker drankje. Waarvoor dank. Om tien uur zitten we dan aan de eerste cocktail. Met een stalen gezicht proberen Lianne en Mariëlle de ober duidelijk te maken dat ze een ‘Sex on the beach’ willen. Maricris gaat voor de pina colada en Evelien neemt de Margarita strawberry.

We lijken we de attractie van de avond. Elke man die op het terras zit weet onze tafel te bereiken met zijn ogen. Verschrikkelijk zeg. Het groepje mannen dat aan een tafeltje achter ons zit, proberen foto’s te maken met hun mobiel. Hoewel we weten dat we erg leuk zijn, weten we ook dat we niet met onze Hollandse koppies als achtergrond op de mobiel van deze niet knappe Cyprioot willen verschijnen. Daarom kijken we maar even een andere kant op.

Ook de ober lijkt ons erg gezellig te vinden. Als we net onze tweede cocktail krijgen, komt hij aanzetten met vijf shotjes. Omdat we nieuw zijn krijgen we het gratis en drinkt hij er een met ons mee. “We’re gonna drink it together.” Zo gezegd, zo gedaan. Het smaakt prima en dat vindt Lianne ook. Als de ober later langsloopt zegt ze: “Hi, we’re new here.” Helaas trapt hij er niet nog een keer in.

Als de groep foto makende Cyprioten eindelijk de bar verlaten, durven twee andere Cyprioten het aan om ons aan te spreken. Hij vraagt: “Me and my friend, can we join you?” Of ze erbij mogen zitten? Hmm, nee. Evelien zegt vriendelijk, maar beslist: “I think we’re leaving.” En zo lopen deze twee een behoorlijk blauwtje, want ze zoeken meteen het binnenvertrek op van de bar.

Als we vertrekken maakt de ober ons duidelijk dat het hem erg leuk lijkt als we de volgende dag terug komen. Dan mogen we eindelijk weer ons bedje opzoeken.