Een waanzinnige verloving vol verrassingen

Inmiddels weten de meesten wel dat we veilig terug zijn uit Cyprus. Het was prachtig, een eiland om zeker nog een keer te bezichtigen! Op de een na laatste dag (zondag) zijn we opgehaald door Victor Atallah om mee te gaan naar het John Calvin Center om daar de dienst mee te maken. De dienst wordt in het Engels gegeven en het valt op dat er veel Filippijnse vrouwen in de kerk zitten. Voor de dienst worden we vriendelijk onthaald en al snel worden we tussen de zingende Filipina’s gedropt en zingen zullen we later ook nog in de dienst meezingen met het koor. Maricris voelt zich helemaal thuis tussen deze vriendelijke mensen. Maar wat wil je als je eigen roots je leiden naar de Filippijnen?

De dienst wordt gekleurd door Engelse mensen, Filippijnse mensen, Roemenen en Arabische mensen. Er is gelegenheid voor een Arabisch gebed, een Roemeens gebed en zang. Als het koor opstaat zingen we ‘Hij kwam bij ons, heel gewoon’ in het Engels. Prachtig om zo’n herkenbaar lied te zingen op een eiland waar de Europese grenzen ophouden. Na de dienst praten we nog lang na met de kerkleden, heel bijzonder.

Maar eigenlijk is ons einde aan het avontuur in Cyprus niet de reden van deze blog. Er is iets heel anders wat ik wil vertellen. Voor velen zal het nieuws al bekend zijn, maar op 4-7-2012 is Nieko op de knieën gegaan en heeft hij dé vraag gesteld: wil je met me trouwen? En dus gaan we nu als verloofd stel door het leven. Ik viel van de ene verrassing in de andere en dat verhaal wil ik jullie niet onthouden…

Woensdagochtend. Nieko is vrij vandaag, want om negen uur ’s ochtends hebben we een afspraak bij iets met de slogan ‘Jazeker! (…)’ in Gorinchem. Hij vertelt ons wat we willen weten en een uur later staan we weer buiten. We gaan broodjes kopen bij de bakker. Ik snap er niets van, want we zouden eerst ergens gaan zitten. Maar droge broodjes eten zonder beleg, dat heb ik Nieko nog nooit zien doen. Vreemd. We lopen naar de auto en ik moet rijden. Hij zal me wel vertellen waarheen. Nieuwsgierig als ik ben, ga ik raden: ‘waar gaan we heen? Gaan we naar het Lingebos? Of gaan we ergens anders heen? Nieko, wat gaan we doen?’ Ik kan niet tegen dit geheimzinnige gedoe, dat blijkt wel weer. Als we uiteindelijk een bordje voorbij rijden, wordt mijn vermoeden bevestigd: we gaan naar het Lingebos.

Daar aangekomen haalt Nieko een heuze picknickmand met kleed uit de kofferbak en krijg ik langzaam een volgend vermoeden. Hij zal toch niet…?

De eerste zondagavond dat ik in Cyprus zat, heb ik met mijn broertje geskypt. Mama zat op dat moment aan de telefoon met ‘iemand’. Ik vroeg Jacco of dat Nieko was. Omdat vriendlief zonder internet zat, had ik hem sinds mijn aankomst niet gesproken. Mama wist niet hoe snel ze naar de gang moest toen ze hoorde dat mijn stem uit de iPad klonk. Ik ving nog woorden op als: ‘je komt dan eten?’ Toen moeders even later terug kwam in de kamer zei ze met nadruk: ‘Jacco, je krijgt de groetjes van oma. Hoor je dat? De groetjes van OMA!’ Ja, daaaag, dacht ik. Mooi niet.

En zo kwam mijn vermoeden nog meer tot stand bij het zien van de picknickmand. En het rijmt ook nog eens. We nestelen ons aan de waterkant en zijn heerlijk alleen. Net als we zitten, besluit Nieko dat we eigenlijk moeten staan. Mijn gedachten draaien op volle toeren. Zou dit het moment zijn…? Als Nieko mij een knuffel geeft en daarna begint met: ‘hier heb ik al twee jaar op gewacht’, kunnen mijn traanbuizen zich niet meer inhouden. Hij gaat het doen, hij gaat het doen! Na wat lieve woorden gaat hij op zijn knieën. De hele dag kun je zien welke knie het was, want het gras was nat. Trillende stemmen, tranen van geluk en een antwoord ‘Ja, heel graag!’; dit is ons moment. Na het antwoord, waarvan Nieko toch al zeker was, haalt hij een vierkant doosje uit de picknickmand en schuift hij de verlovingsring om mijn vinger. We zijn verloofd.

De picknick was gezellig. Compleet met ice tea mét ijsklontjes, rosé, brood én beleg, en een heleboel watervliegjes. Ik denk dat weinig stellen kunnen zeggen dat ze na hun verloving gingen shoppen, maar wij doen het wel. Er moeten nog wat kadootjes worden ingekocht voor een zusje dat op vrijdag jarig is. Hoewel ik nog met mijn gedachten bij de ochtend zit, bedenk ik me dat het wel heel bijzonder is dat Nieko zijn aanzoek zo in het klein heeft aangepakt. Nieko is namelijk best wel iemand van de extremen en de uitersten.

Later deze dag zal ik nog gaan merken dat hij inderdaad iemand van uitersten is. Vriendlief verzoekt mij meerder keren om even vooruit te lopen, want hij moet wat telefoontjes plegen. ’s Avonds gaan we uit eten. Tenminste, dat denk ik. Maar als hij van restaurant naar restaurant loopt en uiteindelijk met een broodje carpaccio naar buiten komt, lijkt het me dat we niet uit eten gaan. Maar wat gaat er dan wel gebeuren? De nieuwsgierige ik laat zich weer zien en ik bestook Nieko met vragen.

Uiteindelijk wordt duidelijk waarom ik telkens vooruit moest lopen. Er komt muziek uit de grachten van Gorinchem. Mensenhoofden draaien zich naar de plek waar net de sluis opengegaan is. Daar verschijnt de Generaal, de boot waarmee Nieko is grootgebracht. De boot waar Nieko vele vakanties op gevierd heeft. De Generaal is versierd met rode en witte hartjesballonnen, witte papier maché slingers en uit de speakers klinkt zwijmelmuziek. Hoewel veel mensen aan de schippers Rik en Pieter vragen of ze hen mogen feliciteren, wordt snel duidelijk wie wel het verloofde paar is. Fotocamera’s van onbekende mensen draaien onze kant op en bierbuiken met benen vertellen Nieko dat de ellende nu begonnen is. Van binnen is de boot versierd met snoephartjes. Rik vertelt ons dat hij de hartjes met ‘nee’ erop zo veel mogelijk heeft opgegeten.

Rik verlaat de boot en gaat verder met de Twingo waarmee wij in Gorinchem zijn gekomen. Pieter vaart ons over de Waal richting Zaltbommel. We hebben een heel klein beetje haast, want we willen ’s avonds nog naar papa en mama om het goede nieuws te vertellen. Ze weten al wel dat het vandaag gebeurde, want Nieko heeft tijdens mijn verblijf in Cyprus heel traditioneel om mijn hand gevraagd in het restaurant Rose’s, waar onze eerste date plaatsvond.

Als we langs de Crob varen (een inham/meer in de Waal waar we soms op het strand overnachten, barbecueën, varen en wakeboarden), lijkt het alsof daar een boot is vastgevaren. Nieko en Pieter ‘willen kijken’. Mannen… Ik sputter wat tegen, want Nieko wilde toch zo snel in Zaltbommel zijn? Hij vraagt me om op te staan. Nee, ik wil blijven zitten. Ik moet toch opstaan.

Als we de bocht omgaan, zie ik de boot van de familie van den Berg liggen. Zo onnozel als ik ben heb ik geen idee wat me nu weer te wachten staat. ‘Hé, wat leuk! Van den Berg is hier ook!’ Als we nog meer de bocht omvaren, blijkt dat niet alleen deze familie aanwezig is. Het strand is zwart van de mensen: familie, vrienden, kennissen. Voor de zoveelste keer biggelen de tranen over mijn wangen en zeg ik tegen Nieko dat hij gestoord is. Maar wel lief.

De mensen zingen ons toe, terwijl ze vooraan een spandoek vasthouden met ‘Nieko & Evelien 4-7-12’ erop.

Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek. Mij wordt verteld dat iedereen een mail heeft gekregen van zo’n drie A4-tjes, waarin Nieko de hele dagplanning van vandaag schetste. Iedereen wist het, behalve ik.

Wat een dag, wat een dag. Het zonnetje scheen en ’s avonds verlicht de maan de prachtige aanwezigheid van al deze lieve mensen. Ik moet het allemaal nog steeds een beetje verwerken en bevatten, geloof ik. Maar één ding weet ik wel: Nieko en Evelien zijn verloofd.