Kinderen lijken op kokosnoten

We zijn onze eerste opdringerige Cyprioot tegen gekomen. Zo’n eentje die in Amsterdam zou zeggen: ‘eeej meisje, gamma lekkah mee met mij’. Terwijl wij bij de bushalte aan het wachten zijn op onze bus, stopt er een taxibusje. De buschauffeur vraagt ons vriendelijk of hij ons naar onze bestemming mag brengen. Lianne, als rasechte Nederlander, vraagt eveneens vriendelijk wat het mag kosten. Te veel. Ze loopt weg, maar de chauffeur roept haar terug en doet wat van de prijs af. ‘Ach, gaat dat zo hier?’, moet Lianne gedacht hebben. Want na zijn aanbieding schudt ze weer het hoofd en loopt ze van hem weg. De man wordt wat heter en gebaart wat sneller en heftiger. Nog goedkoper. ‘Nee.’ Pas wanneer de man ons voor gratis weg wil brengen gaan bij ons de bellen rinkelen. We zijn dan wel Nederlanders, én dol op gratis, maar dit gaat dan wel weer heel erg ver. Vriendelijk maar beslist gebaren we dat de man weer de weg op mag, met zijn lege bus. Hij gebaart nog wat en roept kwaad wat woorden, terwijl hij in zijn boosheid de versnellingspook amper in de juiste versnelling krijgt. En dan gaat hij, alleen op weg.

Weer bij ons appartement aangekomen wacht ons een gruwelijke hitte. Lianne vraagt aan onze geliefde Cyprioot wat de airco kost. Vijf euro per dag. De Cyprioot moet inmiddels gek worden van Lianne, want ze komt gemiddeld zo’n twintig keer per dag aankloppen bij de arme man om te klagen of te vragen. Het is te warm, haar bed (en die van Maricris) is niet goed, de schuifdeur kan niet op slot, het bestek is smerig en de pannen lijken niet afgewassen te zijn. Maar vriendelijkheid siert de mens en ook deze Cyprioot blijft uiterst kalm en vriendelijk.

Terwijl ik ’s ochtends met mijn pyjama nog aan op de bedrand zit en mijn warrige haar in de spiegel zie dansen, komt Lianne breedgrijnzend binnen met dé Cyprioot. Hij komt even de airco aan doen. Daarnaast laat hij met één klik zien hoe de schuifdeuren op slot kunnen. Minpunt is toch wel dat hij niet even afgewassen heeft.

De rest van de dag liggen we heerlijk aan het zwembad, te genieten van de zon. Maar het zonnige weer laat ook zijn sporen achter bij onze medereiziger Mariëlle. Ze ziet niet meer het verschil tussen een Cyprioot en een kokosnoot: “Heeft die man nou een kokosnoot in zijn armen?” waarop de nuchtere reactie komt: “Eh, nee. Dat is een kind.”

Aan het eind van de middag is het tijd om een telefoontje te plegen voor onze eerste interviewafspraak. We moeten nog even wat dingen scherp krijgen. Hoewel het een Nederlander is met wie we spreken, lijkt het alsof hier en daar wat miscommunicatie ontstaat. Het gesprek verloopt dan ook alles behalve soepel. Hopelijk gaat het goed als we de man later nog gaan interviewen, maar daar over later vast meer.