Een radiostation in een sloppenwijk

Onder het mom van: als je in Brazilië bent, moet je voetbal hebben gezien, kunnen we ook zeggen: in Brazilië moet je een Braziliaans feest meegemaakt hebben.

En daarom was er dus een Mexican Party. (Makes sense, right?). Maar ik ben niet naar deze Tequilada geweest. Zoals een van de buddies als goedgekeurde reden bevestigde: ik rook niet, ik drink niet, ik dans niet en ik ben verloofd. Genoeg reden om niet ’till dawn’ voor me uit zitten te staren omdat je toch niet fatsoenlijk kunt praten met die herrie om je oren.

Toch blijft staan dat ik een feestje moet bezoeken in Brazilië. Dus ik dacht het goed te maken. Er was namelijk een gratis festival in de staad waar nieuwe artiesten hun muziek ter gehore brengen. Maar ook dit liep anders dan gepland. Met z’n vieren namen we de metro naar daar waar het festival zou zijn. Natuurlijk wist niemand hoe we precies moesten lopen, dus we deden maar wat. Alle vier hadden we niet door dat we een buurt inliepen waar mensen van hetzelfde geslacht elkaar aantrekkelijk vinden. Pas toen we in een tentje wat eten zochten voor onze hongerige maagjes, viel ons op dat naast de extreem vriendelijke ober, meer mannen een wat andere houding vertoonden dan de doorsnee machoman.
De enige man in ons midden voelde zich niet uiterst tevreden met deze roze buurt. Na de burger zijn we maar snel doorgegaan naar het metrostation, want het festival was waarschijnlijk al afgelopen. Later bleek dat we compleet de verkeerde kant op waren gelopen.

Om maar even een ander onderwerp aan te snijden: ik ben naar een ‘used-to-be’ favela (sloppenwijk) geweest. Deze favela was niet gebouwd uit golfplaten en kartonnen muren. Het bleken gewone, kleine huisjes te zijn waar ook gewoon elektriciteit aanwezig was. We gingen een radiostation bezoeken in deze favela. Ongewoon en dus interessant. Gefascineerd heb ik gekeken hoe de jongen zijn verhaal deed in het Portugees over het radio maken. Ik knikte begrijpelijk, maar kon er geen bal van verstaan. Gelukkig heb je daar een tolk voor. Anyway, radio maken was zijn leven. Zijn vrouw, zoals hij zelf zei. Zijn glimmende oogjes bevestigde dat nog maar eens.

De favela had smalle wegen. De chaos was niet te omzeilen wanneer verkeer in beide richtingen elkaar tegemoet kwam. De verschillende soorten auto’s waarvan de kreukelzone minimaal een paar keer getest was, bleek daar het beeldende voorbeeld van. De jonge garde had daar iets op bedacht: een motor. Zigzaggend baanden ze zich een weg, zonder daarbij rekening te houden met voetgangers. Een ander deel van de jonge garde koos ervoor om hun viervoeter niet te verloochenen. Kofferbak open, subwoofer erin, minimaal vijf boxen van een meter erbij en je eigen muziekstijl op z’n hardst uit die speakers stampen. Dat is het idee. Wie vervolgens zijn vijfde deur dicht deed, was een idioot, want de kofferbak moet open. Het meot natuurlijk wel in de hele favela te horen zijn. Gevolg: dertig soorten muziekale gevalletjes worden door elkaar en langs elkaar afgespeeld. Wat ik zeg, complete chaos.

Vandaag (maandag) is onze laatste dat hier in Sãu Paulo. Dinsdag hopen we voor het donker de bus in Rio de Janeiro te laten stoppen.