Een snoepreisje met rassenscheiding in Brazilië

Brazilië! Een nieuw land, op een nieuw continent. Nieuwe taal, nieuwe cultuur, oftewel: Brazil unknown. Althans, voor mij. En waarom gaat het snoepreisje dit maal naar Brazilië, zul je je misschien afvragen. Na de zomervakantie verscheen er een mail met daarin de beste remedie voor het zwarte gat na de Mediareis, namelijk: een reis naar Brazilië. De organisatie LokaalMondiaal bood tien studenten aan om in hun Beyond (Y)our World-programma mee te draaien. BYW wil op die manier de blik van aankomende journalisten verbreden met het doel draagvlak te creëren binnen de media voor berichtgeving over internationale samenwerking. Vanuit de opleiding mag ik dit combineren met mijn afstudeeronderzoek voor mijn scriptie. En dat is precies wat ik nu begonnen ben.

Gisteravond zijn we met z’n zessen veilig en wel geland op het vliegveld net buiten Sao Paulo. Vijf gegadigden vanuit de CHE en een ‘buitenstaander’ uit de zogenoemde ‘talentenpool’ binnen het BYW-programma. Het scheelde niet veel of groepsgenote Anne Marie had de vlucht gemist. Omdat de trilfunctie op haar nieuwe mobiel niet wakker makend bleek, moest iemand primitief met steentjes de ruit bekogelen om de slaapster enigzins wakker te lawaaien. Gelukkig bleek het vliegtuig later te vertrekken dan gepland.

Brazilianen doen alles graag op hun dooie akkertje. Na een vlucht van twaalf uur (met nog een uur vertraging) hoop je snel het vliegveld te verlaten, maar die hoop vervliegt snel zodra je het vliegveld uit stapt. We belanden in een soort rassenscheiding. Brazilianen mogen naar rechts, aansluiten in een rij die beduidend snel oplost. Niet-Brazilianen mogen in de lange rij aansluiten die milimeter bij milimeter vooruit schuifelt. Piloten en andere medewerkers mogen hun werkplek ongeveer rennend verlaten. De paspoort controle die daarop volgt gebeurt ongeveer in slow motion. Relax and take your time.

Dan de kofferband. Het wachten daar duurt bijna nog langer dan de vlucht zelf. Gelukkig is daar (als je je tussen de Zuid-Amerikaanse menigte door hebt gewurmd) de opluchting bij het zien van je koffer.

De taxirit die ons naar ons hostel brengt is alles behalve normaal. Ik laat me vertellen dat Brazilië het land is waar alles in regels is vastgelegd. Toch blijkt het een ongeschreven regel om je niet aan de opgelegde regels te houden. Snap je? Voorbeeldje: niet rechts inhalen. Brazilian style: rechts inhalen, links inhalen, afsnijden, toeteren en vooral ook vaak op de rem trappen. Niemand lijkt zich er druk om te maken.

Als we Sao Paulo naderen zien we de meest verschrikkelijke hoogbouw opdoemen. Lelijke flats, afgewisseld met glazen wolkenkrabbers (bij lage bewolking dan) (ont)sieren de stad. Toch blijken veel mensen in deze flats te willen wonen. Het geeft ze een gevoel van veiligheid. Benenden wordt de deur van de flat afgesloten door een hekwerk waar je drie pasjes en een sleutel voor nodig hebt om er door te mogen. Sao Paulo is een gevaarlijke stad. En een grote stad. Er wonen ongeveer 17 miljoen mensen. Redelijk wat, als je bedenkt dat heel Nederland bewoond wordt door 16 miljoen mensen.

Het appartement (ook binnen te komen met drie pasjes en een sleutel) is klein, maar fijn. Het bed slaapt heerlijk na een lange dag. ‘s Ochtends ontbijten we in een keet op de hoek van de straat. Daarna lopen we een blokkie om door de stad. ‘s Middags ontmoeten we onze buddies bij de lunch. Deze Braziliaanse buddies helpen ons een beetje bij het zoeken van de juiste mensen voor onze artikelen die we schrijven voor LokaalMondiaal. Omdat we graag ons best doen om te integreren in de Braziliaanse cultuur, zijn we netjes een half uur te laat. Na de lunch krijgen we een rondleiding in hun university: Casper Libero. We nemen een kijkje in de studio’s (waar op dat moment een live-opname bezig was met de laatste roddels in Brazilland). Ook worden we geinterviewd tijdens een radio-opname.

Vanavond gaan we bieren (en Evelien gaat cola-en) in een pub in de buurt. De Ierse pub van gister slaan we dit keer over.