Dansen in de samba-hemel en zondag fietsdag

Laatst werd ik nog als blanke gringo bestempeld door een lokal bewoner van een sloppenwijk. Nu flaneer ik over het strand als een donkerrood gestalte waar je bang van wordt.

Ik ben verbrand. Nu weet ik wel dat het op dit moment mode is in Rio om te laten zien waar de bandjes en randjes van je bikini heeft gezeten, maar dit is iets teveel van het goede. Om maar niet te spreken over de loshangende lappen vel die ik straks in Nederland in mijn winterkleding mag meedragen. Bah.

Toch bevalt het zomerse sfeertje me wel. De dertig graden wordt hier dagelijks gepasseerd en toch loopt half Rio nog in een lange broek. Het is hier lente. Ook in de bolletjes van menig mannelijke Braziliaan. We zijn naar een samba-club geweest. De liveband trakteerde op heerlijke muzikale klanken en ook het publiek genoot en waande zich in een heuse danshemel. Na een paar minuten had de eerste Braziliaan zich al gemeld voor een dans met een reisgenoot. Hij trok haar, zonder te vragen of het wel oké was, de dansvloer op en bewoog zich met zeer flexibele, losse heupjes, mee op de muziek. Na een minuutje of tien was de volgende aan de beurt.

Het sfeertje in de club Rio Scenarium was fantastisch. Het is er niet volgestouwd met jonge meisjes en mannen die maar één ding willen (zoals mijn oma zou zeggen), maar deze club kent een mix van jongvolwassenen, ouderen en zelfs nog oudere ouderen. Genietend en met een glimlach kijk ik toe hoe een waarschijnlijk als jaren getrouwd stel met elkaar danst. Ze kijken liefdevol naar elkaar en de ogen en glimlachjes verklappen dat dit stel nog veel van elkaar houdt. Ze dansen zwierig en samba-en erop los. Heerlijk. Daar word ik nou blij van.

Zelf hebben we als Nederlanders ook de late uurtjes weggedanst. Zoals altijd bleken we niet de enige Nederlanders in place. Een groepje sjansgrage Nederlandse mannen die in Brazilië een bedrijf opzetten om te profiteren van de slechte wetgeving in dit land en daarmee bakken met geld willen verdienen, proberen op allerlei mogelijke manieren de Braziliaanse vrouwtjes om hun vingers te winden. Misschien is hun visumaanvraag nog niet goedgekeurd?

De zondag hier verschilt in elk opzicht met die in Nederland. Er is wel kerk, maar voor de rest merk je niet veel van de zondag als aparte dag van de week. Winkels, tentjes en andere eetgelegenheden zijn allemaal open en heel Rio bevindt zich vandaag op het strand. Behalve de Brazilianen die willen fietsen. Omdat het tweewielverkeer op een doordeweekse dag levensgevaarlijk is, heeft Rio besloten de zondag als fietsdag door te laten gaan. De vierbaansweg van Ipanema naar Copacabana is afgesloten, zodat de mens per voet of per fiets het asfalt kan betreden. Deze belangrijke weg is op zondag eenrichtingsverkeer voor automobilisten. Nu pas snap ik ook waarom ze hier aan beide kanten van een verkeerslichtpaal verkeerslichten hebben geplaatst. Het verkeer moet namelijk via de ‘verkeerde’ banen naar Copacabana rijden.

We hebben ook een prachtige zonsondergang gezien. Hoewel, zonsondergang is misschien een groot woord, want de zon was er niet meer, maar het uitzicht vanaf de rotsen op de prachtige bergen aan het einde van Ipanema beach was het waard. Tussen de twee broeders (bergen) hing lage bewolking die als een mysterieuze sluier de twee broertjes wilde bedekken. Erg mooi.

As de zon haar lichtgevende grip op de bewolking verliest, besluiten we weer terug te gaan. ‘s Avonds is het namelijk niet verstandig om als westerling over de boulevard te lopen. We werpen nog één blik op de lichtjes die aan gaan in de sloppenwijk aan de voet van de twee broeders. “Zie je wel”, zegt een reisgenoot, “ze hebben er dus wel elektriciteit”.